یکی از پرهیزهایی که باید رعایت شود پرهیز از موسیقی است که موجب انواع اختلات جسمی و روحی میگردد از جمله:

۱.بیماری مانی(نوعی جنون)

آهنگ های شور انگیز،مهیج و افراطی می تواند اعصاب را به قدری تحریک کند و نظام آنها را مختل نماید که انسان را دچار اغتشاشات و آشفتگی های روانی نماید،در نتیجه فعالیت های بی موقع، خوشی های ناگهانی، خنده های بی جا، پر گویی، بیان سخنان مسخره و هذیان آمیز و عصبانیت از آدمی سر می زند و در اثر ادامه این حالت ممکن است شخص به مرض مانی مبتلا گردد.

۲.پارانویا(خالی بافی)

شخص مبتلا به این بیماری ادعا های بی مورد و تهی از حقیقت، پوچ و بی فایده می نماید و خود را از هر جهت برتر و بلند مرتبه تر از دیگران می بیند.

۳.سیکلوتمی(تضاد روحی)

اگر شنونده ای از آهنگ های شور انگیز و غم انگیز پشت سر هم استفاده نماید. ممکن است به این بیماری دچار گردد که در آن در دو حالت متضاد روحی قرار می گیرد.

گاهی می خندد و ناگهان در حین خنده به گریه می افتد و باز بعد از مدتی حالت طرب و نشاط پیدا می کند و به شدت می خندد و طولی نمی کشد که متاثر و گریان می شود.

۴.ضعف اعصاب

انسان هنگامی که به استماع موسیقی مشغول است به تدریج ارتعاشات و زیر و بم های آن نظام سمپاتیک و پاراسمپاتیک را به فساد و تباهی می کشاند.

از میان رفتن تعادل و توازن در بدن منوط به مختل شدن تعال و توازن دو سیستم سمپاتیک و پاراسمپاتیک است که همین عدم تعادل بین اعصاب منجر به پدید آمدن ضعف اعصاب می شود و زمینه را برای امراض دیگر و نیز بروز خشونت و در گیری فراهم می سازد.

۵.کاهش عمر

به گواهی تاریخ افرادی که به صورت گسترده با موسیقی سرو کار داشته اند دچار عمر کوتاهی شده اند. آمار زیاد مرگ زود هنگام اهالی موسیقی به گونه ای است که جایی برای شک و تردید انسان در مورد اتفاقی و استثنائی بودن این مرگ و میرها باقی نمی گذارد.

در فرمایشات معصومین “علیهم السلام” نیز عواقب زیادی برای موسیقی بیان شده از جمله ضعف غیرت، دوری از عقل، نزول بلا، محرومیت از حضور ملائکه، غضب الهی، رو سیاهی در محشر، خروج از قبر در حالت کری و کوری و لالی و… .

از امام صادق"علیه السلام” در این باره نقل شده که: اگر در منزل فردی چهل روز نوای موسیقی پخش شود، شیطانی وارد آن منزل و مکان می گردد و همانند صاحب خانه در آنجا قدرت یافته و کنترل خانه را در اختیار می گیرد. این قدرت مداری شیطانی چنان است که غیرت و حفظ ناموس را از صاحب خانه بر می دارد؛ چنانکه اگر به ناموس او تجاوز هم بشود، در نزد او اهمیتی نخواهد داشت و غیرت به خرج نمی دهد.